De normale winter is terug met griep en papieren zakdoekjes.
Na twee zeer vreemde jaren achter ons, lijkt het leven weer (even) normaal. Toch is het dat niet echt.
Veel kinderen hebben tijdens de lockdowns een zware tijd gehad.
Behalve de vreemde situatie waarin wij allemaal hebben geleefd, hebben zij zich nog meer moeten schikken in hun lot.
Zij leefden zonder escape, zonder aandacht van de overheid voor hun misdadige omgeving.
Want iedereen was druk met wat ons overkwam. Hoewel het thuis moeten zitten natuurlijk op iedereen impact had, was dit vergeleken met de thuissituatie van deze kinderen een peulenschil.
De kinderen die al leefden in de realiteit van lichamelijk, geestelijk en / of seksueel geweld in hun huiselijke omgeving kregen het nog moeilijker.
School dicht en de thuiswerkende ouder(s) bracht(en) de gevarenzone continue dichterbij, zonder ontsnappingsmogelijkheden.
Daarnaast zijn er juist in die periode nieuwe slachtoffertjes bij gekomen.
Dat kon zomaar. De sociale controle was weg.
Iedereen thuis en niemand die kritisch keek naar de verhoudingen en gedragingen.
Spontane protesten werden alleen binnenshuis geuit.
Zonder publiek.
Vrijheid voor de daders en emotionele gevangenisstraf voor de kinderen die het betroffen.
En natuurlijk snap ik dat u daar in die periode niet bij stil hebt gestaan.
Wie wel?
Juist, de daders. Zij konden het zich veroorloven hun vleugels uit te slaan.
Maar nu is het een normale winter… toch?
Nou, nee.
Deze kinderen leven van dag tot dag en hopen dat iemand ingrijpt, voor hen opkomt, de dader(s) aanpakt.
Dit stopt niet vanzelf!
Het vervelende is alleen dat het niet op het voorhoofd van de dader staat en ook niet op het voorhoofd van het slachtoffer.
De 5 Speciale Minuten zijn ieder jaar belangrijk, maar dit jaar uitzonderlijk.
Zetten wij dit jaar het universele bewustzijn extra aan het werk met nog meer mensen, nog meer tijdzones….?
Geven wij met onze gedachten nog meer kinderen kracht?
Om te overleven?
Om naar de politie te stappen?
Om NEE te gillen?
Om chantage-vrij te worden?
Dan kunnen wij – en zij – eindelijk rustig slapen.
Mary-Rose Kolkman, oprichtster Stichting 5 Speciale Minuten
Wil je een bijdrage leveren aan onze doelen? Via deze pagina kun je ons op verschillende manieren steunen.